Ελεωνόρα Ζουγανέλη - Μόνη Κομπλέ Magic FM 98,2

Ελεωνόρα Ζουγανέλη – Μόνη Κομπλέ

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη επιστρέφει πιο ανανεωμένη από ποτέ, φέρνοντας μαζί της ένα τραγούδι που είναι μία δήλωση ανεξαρτησίας, μία φωνή αυτογνωσίας, ένας ύμνος στην ελευθερία.

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη μεταμορφώνεται σε μία γυναίκα που ξέρει πώς να σηκώνεται και να βαδίζει μπροστά, με το κεφάλι ψηλά.

Το «Μόνη Κομπλέ» δεν είναι ένα ακόμη τραγούδι χωρισμού. Είναι η στιγμή που μία γυναίκα κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη, αναγνωρίζει τις πληγές της, χαμογελάει και προχωράει μπροστά, πιο δυνατή από ποτέ.

Η μουσική του Γκωτιέ Βελισσάρη και η παραγωγή του TEO.x3 δημιουργούν ένα ηχητικό τοπίο που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.

Ο ρυθμός χτυπάει σαν καρδιά που ξαναβρίσκει τον ρυθμό της, ενώ η φωνή της Ελεωνόρας Ζουγανέλη διαπερνά κάθε στίχο με μία αλήθεια που δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Το music video του «Μόνη Κομπλέ», σε σκηνοθεσία του Mike Marzz, είναι μία οπτικοποιημένη εξομολόγηση.

Οι εικόνες του είναι γεμάτες από μία αίσθηση απελευθέρωσης που σε παρασύρει. Μοιάζει μία ιστορία που δεν χρειάζεται λόγια για να ειπωθεί.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη δεν μένει μόνο στη δισκογραφική επιστροφή της.

Από την Τετάρτη 12 Μαρτίου, κάθε Τετάρτη, ανεβαίνει στη σκηνή του «VOX» με την παράσταση «αλλά-ΖΩ», η οποία ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και το «Deus», κάνοντας απανωτά sold out.

Οι στίχοι της Sunny Μπαλτζή είναι κοφτεροί σαν ξυράφι, γεμάτοι εικόνες που μιλούν κατευθείαν στην ψυχή.

Στο «Μόνη Κομπλέ», η Ελεωνόρα Ζουγανέλη μεταμορφώνεται σε μία γυναίκα που αποφάσισε να μην θρηνήσει για όσα έχασε. Μία γυναίκα που ξέρει πώς να σηκώνεται, να αποθεώνει τη ζωή της ακόμα και μέσα από τον θυμό, να αφήνει πίσω της ό,τι την κρατούσε δέσμια και να βαδίζει μπροστά, με το κεφάλι ψηλά.

«Όταν θυμώνω τη ζωή μου αποθεώνω / Δεν είναι ότι αντέχω τον πόνο, τακούνι, καρφί / Και τον γαζώνω»

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη γίνεται μία γυναίκα που δεν φοβάται να νιώσει, να θυμώσει, να πονέσει. Δεν υπομένει σιωπηλά, μετατρέπει τον πόνο σε δύναμη, δεν διστάζει να βγει στον δρόμο, να ανακατέψει τα μαλλιά της, να αφήσει πίσω της το σπίτι που έγινε φυλακή.

«Ρεζερβέ και τα δάκρυα πριβέ / Να μου λείπει πλέον μεσιέ / Μαλωμένοι και αγκαζέ, εσύ σινιέ, εγώ πασέ / Ζαμάν φου τώρα και ρεφενέ / Είμαι μόνη και όλα κομπλέ»

Δεν υπάρχει χώρος για δάκρυα, δεν υπάρχει χώρος για σχέσεις που πνίγουν, για ρόλους που δεν ταιριάζουν. Διεκδικεί το σώμα της, τη ζωή της, την ελευθερία της.

«Όπως βαδίζω, στις βιτρίνες με βλέπω και βρίζω / Είχα γίνει μία άλλη και αλλάζω / Επιτέλους ξανά, λίγο μου μοιάζω»

Η αυτογνωσία έρχεται σαν ξαφνική αποκάλυψη. Η εικόνα στον καθρέφτη, η αντανάκλαση στις βιτρίνες, η συνειδητοποίηση ότι κάπου στην πορεία χάθηκε ο εαυτός της. Και τώρα, σιγά – σιγά, τον ξαναβρίσκει.

Το «Μόνη Κομπλέ» είναι μία στιγμή που ανήκει σε κάθε γυναίκα που κάποτε είπε «ναι» ενώ ήθελε να πει «όχι», σε κάθε άνθρωπο που έμαθε να αγαπάει τον εαυτό του χωρίς εκπτώσεις, σε κάθε ψυχή που βρήκε τη δύναμη να προχωρήσει μπροστά.

Το «αλλά-ΖΩ», είναι μία διαδρομή μέσα από τραγούδια που μιλούν για αλλαγές, για νέα ξεκινήματα, για το θάρρος να αφήνεις πίσω σου ό,τι δεν σου ταιριάζει πια.

Και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, με τη φωνή της, το κάνει κάτι παραπάνω από μουσική. Το κάνει αλήθεια.

Δείτε τους στίχους του « Μόνη Κομπλέ » εδώ